Shiba inu to pies, którego cechą wyróżniającą jest bardzo gęste futro. Swoim wyglądem przypomina on nieco maskotkę, niemniej jednak bywa bardzo porywczy, dlatego od samego początku potrzebuje konsekwentnego wychowania. Dla kogo zwierzę rasy shiba inu jest dobrym wyborem, a kto powinien rozważyć zakup innego psa? ContentsHistoria rasy shiba inuShiba inu vs akitaShiba inu – wzorzec rasyShiba inu – charakterJak wygląda pielęgnacja psów shiba inu?Żywienie i zdrowie rasy shiba inuShiba inu – dla kogo?Shiba inu – cena Historia rasy shiba inu Shiba inu to rasa japońska (prawdopodobnie najstarsza). Uważa się, że przodkowie jej przedstawicieli mogli pojawić się na Wyspach Japońskich nawet ok. 7000 lat byli oni psami myśliwskimi polującymi na niewielkie zwierzęta, w tym bażanty. Ciekawe jest to, że przez setki lat rasa nie zmieniała się, ponieważ w pobliżu nie było żadnych innych psów, z którymi te czworonogi mogłyby się krzyżować. Sytuacja zmieniła się pod koniec XIX wieku za sprawą Brytyjczyków. Zabrali oni ze sobą do Japonii inne rasy, takie jak pointery czy setery. W 1928 roku pojawiła się pierwsza celowa hodowla shiba inu, a 6 lat później ustalono wzorzec, jakiemu muszą odpowiadać psy. Jeżeli porównamy te czworonogi do swoich przodków, szybko zauważymy, że są one nieco bardziej muskularne i większe. Rasa shiba inu zaczęła stawać się coraz bardziej popularna w Japonii po 1937 roku, kiedy to zyskała status ‘narodowego pomnika natury’. Jest ona tak samo znana jak akita, choć w innych krajach spotykana nieco rzadziej. W czasie II wojny światowej psy shiba inu niemal całkowicie wyginęły, ale po jej zakończeniu udało się wznowić hodowlę. Współcześni przedstawiciele tej rasy pochodzą z trzech linii: Mino shiba, shinshu shiba oraz san’in shiba. W Polsce po raz pierwszy o shiba inu usłyszano w 1992 roku, kiedy to do naszego kraju przybył pierwszy samiec. Rok później przywieziono samicę, a w 1995 roku na świat przyszedł pierwszy polski miot tej rasy. Shiba inu vs akita Shiba inu oraz akita to dwie bardzo popularne rasy psów pochodzące z Japonii. Co prawda są one do siebie bardzo podobne, ale nie identyczne i trzeba o tym pamiętać. Akity są nieco większe, wysokość w kłębie samic to 58 – 64 cm, a samców 64 – 70 cm. W przypadku shiba inu wysokość to odpowiednio 35 – 39 cm i 38 – 42 cm. Czworonogi te różnią się również długością życia. Średni wiek akity to 10 – 13 lat, podczas gdy pies shiba inu może żyć nawet 16 lat. Przedstawiciele obu ras wyglądają podobnie, ponieważ są to czworonogi w typie szpiców. To, co je łączy, to przede wszystkim spiczaste, trójkątne uszy, głowa podobna do lisiej i zakręcony ogon. Ponadto psy mają bardzo gęstą sierść, która zimą zapewnia im ciepło i ochronę przed wilgocią. Niekiedy shiba inu oraz akity są porównywane pod względem wyglądu do rasy siberian husky. Shiba inu – wzorzec rasy Pies rasy shiba inu ma szerokie czoło, prostą kufę, czarny nos i lekko skośne, ciemnobrązowe oczy. Uszy są niewielkie i trójkątne, szyja jest mocna i gruba, a grzbiet silny i prosty. Czworonogi mają głęboką klatkę piersiową, a także wysoko osadzony i zakręcony nad grzbietem ogon. Ciekawe jest to, że waga zwierząt nie została sprecyzowana w oficjalnym wzorcu. W przypadku samic jest to średnio 8 – 13 kg, a samców 9 – 14 kg. Shiba inu to mały pies z dwuwarstwową szatą. Składa się ona z grubego, a jednocześnie krótkiego podszerstka oraz twardszego, dłuższego włosa okrywowego (odstaje on pod kątem ok. 45 stopni). Jeśli uważniej przyjrzymy się sierści czworonogów, zauważymy, że najkrótsza jest w okolicy głowy, a najdłuższa na ogonie. Jakie umaszczenie psów jest najczęściej spotykane? Shiba inu może być czarny (podpalany), złoty lub sezamowy, czyli złoty z czarnym nalotem. Bardzo istotne są oznaczenia określane mianem ‘urajiro’. To inaczej rozjaśniona do białego odcienia sierść znajdująca się na policzkach i boku kufy, pod brodą, na piersi, szyi, brzuchu oraz wewnętrznej stronie nóg. Zdarza się, że staje się ona widoczna dopiero w momencie, gdy szczenięta skończą 1. rok życia. Shiba inu nie może być całkowicie biały, niepożądane są też jasne znaczenia na końcu ogona. Jak już zostało wspomniane, wielkość shiba inu zależy od płci, jednak nie są to bardzo duże psy. Biorąc pod uwagę ich wysokość w kłębie, można zauważyć podobieństwo do takich ras jak: Podenco andaluz, polski owczarek nizinny, clumber spaniel czy islandzki szpic pasterski. Shiba inu – charakter Pies shiba inu ma bardzo silny charakter, wyróżniają się tym wszystkie rasy pochodzące z Japonii. Nierzadko mówi się o nim, że jest to ‘wielkie zwierzę w małym ciele’, jest bardzo sprytny, inteligentny, a do tego lubi stawiać na swoim. Właściciel takiego czworonoga musi być cierpliwy, a jednocześnie konsekwentny, konieczne jest wyznaczanie pupilowi wyraźnych granic. Wynika to z tego, że kiedy shiba inu zechce osiągnąć zamierzony przez siebie cel, może posunąć się nawet do agresji. Odpowiednie wychowanie zwierzęcia to kluczowa kwestia, zwłaszcza jeśli pojawiło się ono w domu zamieszkiwanym przez dzieci. Shiba inu przeważnie zachowuje dystans w stosunku do obcych, jednak osoby, które zdąży poznać, po pewnym czasie zaczyna akceptować. Co istotne, pies nie jest bardzo wylewny w okazywaniu uczuć, ale lubi zabawy z ludźmi. Kiedy już zmęczy się towarzystwem i zechce odpocząć w samotności, po prostu chowa się w swojej kryjówce, żeby się zdrzemnąć. Dobrze wychowane zwierzę z pewnością będzie odważne, a przy tym czujne i lojalne wobec swojej rodziny. Shiba inu niezbyt dobrze czuje się w towarzystwie innych czworonogów, w szczególności psów tej samej płci, może wdawać się z nimi w bójki. Ma on instynkt łowiecki, dlatego nie zaleca się spuszczania czworonoga ze smyczy podczas spacerów w otwartym, rozległym terenie. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że przedstawiciel rasy shiba inu nie będzie dobrze znosił także mieszkających z nim kotów i innych, równie małych zwierząt. Często są one traktowane przez takie psy jako zdobycz, którą należy ścigać. Czytając opinie o rasie shiba inu, można dojść do wniosku, że nie są to hałaśliwe czworonogi. Niemniej jednak są one czujne i głośnym szczekaniem dają rodzinie do zrozumienia, że dostrzegły coś niepokojącego. Osoby mające dom z ogrodem mogą wypuszczać zwierzęta na zewnątrz, ale należy pamiętać, że przeskoczenie płotu nie stanowi dla shiba inu żadnego problemu. To psy, które nie mogą być pozostawione same sobie, gdyż wtedy zaczynają zachowywać się destrukcyjnie. Proces ich socjalizacji należy rozpocząć jak najwcześniej, nie można przy tym im pobłażać. Już jako szczeniak shiba inu może okazać się trudny w wychowaniu. To rasa, która współpracuje z człowiekiem wtedy, kiedy ma na to ochotę, bywa uparta i nigdy się nie poddaje. Jak wygląda pielęgnacja psów shiba inu? Co prawda sierść psów shiba inu jest gęsta, ale nie wymaga codziennego szczotkowania. Nie jest ona podatna na plątanie czy powstawanie kołtunów, więc tego typu zabiegi pielęgnacyjne wykonuje się sporadycznie. Wyjątkiem są okresy linienia, wówczas szczotkowanie powinno odbywać się częściej. Włos shiba inu nie ma łusek, dlatego łatwo usuwa się go z odzieży, dywanów czy mebli. Czworonogi nie lubią kąpieli, ale ze względu na to, że ich sierść nie jest podatna na zabrudzenia czy zbieranie rzepów, nie trzeba tego robić często. Co pewien czas należy za to kontrolować oczy, uszy i pazury pupila, a w okresie od wiosny do późnej jesieni dokładnie sprawdzać ciało w poszukiwaniu kleszczy. Ponieważ są to pasożyty mogące przenosić groźne choroby (w tym boreliozę i babeszjozę), warto zabezpieczyć przed nimi psa. Jednym ze skuteczniejszych sposobów jest obroża przeciw kleszczom, która po założeniu na szyję czworonoga działa nawet przez 6 – 8 miesięcy. Ważne jest to, aby jak najwcześniej przyzwyczajać psa do czesania, a także innych zabiegów pielęgnacyjnych, w tym przycinania pazurów i wycierania łap po spacerze. Inaczej wykonywanie takich czynności będzie bardzo kłopotliwe ze względu na niespokojne zachowanie pupila, dorosłe czworonogi mogą wytrwale bronić siebie i swojej nietykalności. Żywienie i zdrowie rasy shiba inu Podobnie jak inne psy, shiba inu są mięsożercami. Można im podawać dobrej jakości suchą i mokrą karmę lub zdecydować się na żywienie typu BARF. To indywidualna decyzja podejmowana przez właściciela. W razie wątpliwości warto przedyskutować tę kwestię ze specjalistą, który pomoże w ułożeniu właściwej diety dla czworonoga. Co istotne, shiba inu to rasa wytrzymała, średnia długość życia psów to nawet 15- 16 lat. Niemniej jednak zwierzęta mają genetyczne predyspozycje do niektórych chorób, w szczególności oczu. To jaskra oraz postępujący zanik siatkówki. Shiba inu często boryka się również z niedoczynnością tarczycy oraz alergiami, które można rozpoznać po swędzącej skórze, zapaleniu ucha oraz grzybicy. Shiba inu – dla kogo? Co prawda shiba inu to nie miniaturka, ale nie jest też bardzo dużym psem. Według ekspertów może on mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w mieszkaniu w bloku, pod warunkiem, że właściciel każdego dnia zapewni mu dostatecznie dużo ruchu na świeżym powietrzu. Rasa nie jest najlepszym wyborem do domu zamieszkiwanego przez koty. Żeby shiba inu zaakceptował inne psy w otoczeniu, niezbędna jest socjalizacja, co wymaga sporo cierpliwości. Zwierzę toleruje dzieci, ale zaczyna odczuwać dyskomfort, kiedy okazuje mu się za dużo uczuć. Z tego względu rasa jest polecana rodzinom ze starszymi pociechami, które wiedzą już, jak postępować z czworonogami. Ponieważ psy są bardzo aktywne, niezależne i uparte, nie sprawdzają się w roli pupila osób starszych. Seniorom trudno będzie za nimi nadążyć, problemem może być też szkolenie. To oznacza, że pochodzące z Japonii czworonogi są dobrym wyborem głównie dla bardziej doświadczonych i aktywnych fizycznie osób. Shiba inu może bez przeszkód podróżować z rodziną na wakacyjne wyjazdy, ale źle znosi upał i trzeba o tym pamiętać, wybierając miejsce wypoczynku. Jeżeli wspólna podróż z pupilem nie jest możliwa, należy znaleźć mu odpowiedzialnego opiekuna, który będzie wiedział, jak z nim postępować. Shiba inu – cena Ile kosztuje shiba inu? Cena za szczeniaka z rodowodem zwykle mieści się w zakresie od 3000 do 5000 zł. Jeśli znaleźliśmy hodowlę oferującą psy za znacznie mniejszą kwotę, powinniśmy z niej zrezygnować i poszukać innego miejsca. Istnieje duże ryzyko, że jest to pseudohodowla, prowadzona przez niedoświadczoną osobę, której zależy wyłącznie na zysku, a nie zdrowiu i bezpieczeństwu zwierząt. Wiele osób zastanawia się, czy można znaleźć psy shiba inu bez rodowodu? Nie ma rasowych czworonogów bez tego dokumentu. Tylko po jego uzyskaniu możemy sprawdzić przodków swojego pupila i zyskać pewność, że przynależy do rasy, jest on wymagany w przypadku zwierząt prezentowanych na wystawach. Ciekawe jest to, że dawniej adopcja shiba inu była niemożliwa. Obecnie od czasu do czasu można znaleźć ogłoszenia informujące o tym, że psy tej rasy szukają nowych rodzin z różnych powodów, przykładowo śmierci właściciela, przeprowadzki do innego kraju czy silnej alergii jednego z domowników. Zdarza się też, że kochającego i odpowiedzialnego domu dla shiba inu szuka schronisko. Jednak przeważnie nie są to rasowe zwierzęta, a jedynie w typie rasy, czyli wyglądające bardzo podobnie. Osoby, którym zależy na adopcji takiego czworonoga, powinny przeglądać też ogłoszenia z innych krajów, gdzie rasa jest bardziej popularna. Jeżeli zdecydujemy się na zakup szczeniaka z rodowodem, upewnijmy się, że hodowla jest zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce i prowadzona przez doświadczonego hodowcę. Pies pochodzący z mało wiarygodnego miejsca może być bardziej podatny na schorzenia, a nawet borykać się z różnymi, poważnymi chorobami genetycznymi. Ponadto takie zwierzę często sprawia problemy socjalizacyjne.